2020, mooie nummercombi, maar een raar jaar. Als zeilers zijn we wel gewend aan een beetje flexibel omgaan met de omstandigheden. Als de wind ineens draait, dan passen we onze bestemming aan. Neemt de wind toe, minder je zeil. En zo zijn er wel meer veranderingen te verzinnen. Maar dit jaar is toch echt wel wat extremer. Niet de wind, maar een virus dicteert onze levens.

Onze zeilplan voor dit jaar is de Oostzee. Half juni zijn Henks examens voor zijn studie edelsteenkunde afgerond. Daarna gaat de Markiezin de wal op voor knippen en scheren. Zo kunnen we met een schoon bootje op pad. Dit is wat we begin januari in de agenda zetten. En dan gaat eind maart het leven ‘on hold’. Het coronavirus beheerst vanaf dan onze planning. Henks lessen staken, het examen wordt voor onbepaalde tijd uitgesteld. Het sociale leven valt stil. Wij zijn gelukkig samen en kunnen coronaproof naar ons kantoor/werkplaats. Zo zijn we niet alleen maar aan boord. Het scheelt, maar toch is de psychische impact van de situatie behoorlijk zwaar. Je weet pas wat je mist, als het er niet meer is.

Als per 1 juni wat versoepelingen komen en musea weer een beetje open gaan, staan we al snel op de stoep van de Hermitage. Wat een verademing om weer anderen te zien en te genieten van een prachtige tentoonstelling over juwelen. Het prachtige weer biedt ook de kans weer eens een bakkie te doen op een soort terrasje in de binnentuin van het museum. We bespreken een nieuwe planning. De lessen worden hervat in aangepaste vorm. Eind juni is dat klaar. Doen we het knippen en scheren in juli zodat we daarna wat kunnen zeilen in eigen land.

Moet natuurlijk niet de werf net vakantie gaan vieren. Onze statige dame kan uiteindelijk pas half augustus de wal op. Na drie jaar zit de schroef vol aangroei, waardoor varen niet handig is. Tijd om de plannen weer aan te passen. Na enig wikken en wegen besluiten we twee weken naar Idar-Oberstein te gaan. Per auto. Een vakantiereis gecombineerd met studie. Idar-Oberstein is (was) het centrum van de edelsteen(slijp)handel in Duitsland. In juli zijn de grenzen open en we wagen de gok. Geheel coronaproof hebben we twee fijne weken. We maken mooie wandelingen in de natuur en bezoeken musea, slijperijen, mijnen en handelaren in het teken van edelstenen. Voor een verhaal hierover verwijs ik graag naar het blog ‘Idar-Oberstein’ bij mijn webwinkel.

Aan het einde van de hittegolf gaat de Markiezin uit het water. Nou ja, einde hittegolf… Dat is de voorspelling. Alleen komen weersvoorspellingen geregeld niet uit en duurt de hittegolf nog wat langer met af en toe een stortbui tussendoor. Met een soort tropenrooster, niet te laat beginnen en wat vroeger stoppen, klaren we de klus in een week. Dan drijft ze weer in haar element. Maar gaan we varen? Nou nee, want nu staan de examens voor de deur. Best fijn om dan van andere watersporters berichten te horen dat het ‘nogal erg druk is op het water en in havens’. Voelt toch beter om daar niet bij aan te sluiten.

We laten het varen voor dit jaar maar op de plank liggen. Volgend jaar beginnen we weer met het zeilplan Oostzee. Dan zijn er geen examens. Dan is er geen knippen en scheren. Hopelijk is er dan ook geen virus.